Land van Cuijk

“Wij wonen op landgoed Overhage met drie gezinnen zonder grenzen of hekjes”

Christine van Bemmel en Henk Teussink kijken zielstevreden als ze over landgoed “Overhage” vertellen. Het landgoed is tussen 1550 en 1600 gesticht. Zij wonen hier met nog twee eigenaren op twee hectare grond. Hoe zijn ze hieraan gekomen?

Henk vertelt: “Nou, gewoon via een advertentie in de krant. De vorige eigenaar wilde alles tegelijk verkopen. Wij hadden al met vrienden het idee om met zijn tweeën iets te kopen, maar ja, dan ook nogal groot. Wij hadden ineens een derde gezin nodig en hebben gewoon wat vrienden gebeld. Dat is gelukt. Ja, wij hebben binnen en buiten heel veel gedaan. Het huis is rijksmonument, wij hebben ons best gedaan om het karakter te behouden. In en na de oorlog woonde hier een kunstenaarsgroep uit Den Haag, een vrij bekende Cuijkse groep. Er ligt hier honderden jaren geschiedenis, wij weten wel wie hier gewoond hebben. Wij hebben geen tekening van het oorspronkelijke landhuis. Wij hebben er veel aan gedaan om iets te weten te komen, zijn naar verschillende prentenkabinetten geweest. Wij hebben wel een tekening van een Haagse School kunstenaar. Kijk daar, die bomen zijn heel herkenbaar. En daar in die hoek hangen allemaal etsen van kunstenaars die hier hebben gewoond”, wijst Henk.

Wat leuk om te wonen in zo’n huis met een rijke geschiedenis ……

Christine knikt bevestigend: “Dat voelt goed. Zo’n connectie met een huis is leuk. En als er dan ook nog kinderen van die kunstenaars hier langskomen. En onze eigen drie kinderen zijn hier ook aan verknocht, zij zijn allemaal hier getrouwd, alle drie op eigen terrein. Zij hebben nu een eigen gezin, maar ik denk dat, als zij een baan hier zouden kunnen krijgen, zij hier wel zouden willen wonen”.
Henk: “Door de kinderen komen wij trouwens op plekken in de wereld, die wij zelf nooit gekozen zouden hebben. Onze jongste heeft bijvoorbeeld in Australie gewoond, dan hadden wij een tussenstop in Dubai, waar nu weer een zoon woont.

Zijn zij altijd allebei tuinliefhebbers geweest?

Christine aarzelend: “Ja dat wel, maar bij mij thuis deden de broers meestal de tuin”. Henk: “Maar ik heb altijd iets met moestuinen gehad, dat heeft zich nu meer uitgekristalliseerd”.  “Ja, want ik doe de bloemen, en met de boomgaard hebben wij allebei wel wat”, aldus Christine.
Henk vat het samen: “De schapen, vijver met kikkers, de hele biotoop is het meest interessant. Wij onderhouden met drie gezinnen de 2 hectare. Wij hebben meer gebruikstuin dan de anderen. Wij hebben geen grenzen, geen hekjes. Erika hiernaast heeft een keurige, aangelegde bostuin, onze andere buren hiernaast hebben een beetje laisser faire tuin, gericht op bloemen. Ieder doet zijn eigen stuk tuin, maar ach, als je toch aan het maaien bent, doe je gewoon het hele stuk”.

Christine is in nog bredere zin bezig en legt het uit.

“Wij hebben o.a. een poel laten graven. Wij zijn verbonden aan de IVN. Vanuit onze natuurbeleving en de biodiversiteit doen schoolkinderen in de poel onderzoek. Wij krijgen jeugdgroepen die naar allerlei zaden zoeken, noten rapen. Leuk als je dat plezier kunt delen”, glimlacht ze naar me. “Als wij in september oogsten, wij noemen dat nu “appeltjesdag”, zitten wij onder de bomen te schillen, jam te maken. Ja, dat is traditie geworden, een familiegebeuren zelfs. Mijn broer vindt dat nog leuker dan komen op een verjaardag, zegt hij. Maar ik kan ook veel lol beleven aan het hebben van mensen voor een snoeicursus van het IVN. Ja, voor mij is het veel breder dan het bijhouden van alleen maar een tuin. Je kunt de verwondering met elkaar delen over wat hier allemaal groeit en bloeit. Ook dat dingen zomaar gebeuren, zonder tuinplan. Wij hebben een boom waarvan de schaduw alsmaar groter wordt, nou dan moet je van de nood een deugd maken en er een zitplaats van maken, het is een mooie walnotenboom”.

Zij hebben de open dag van hun tuin als heel positief ervaren, zij hadden zo’n 120 bezoekers. Er kwamen mensen die heel vaak voorbij fietsten en zich afvroegen wat daar toch achter zou zitten. Die hadden nu de kans om te komen kijken. Ik loop met Christine door de tuinen en voor mij vervagen inderdaad de grenzen en lopen de tuinen naadloos in elkaar over.